Ακριβό μου Σέλας [λόγος τρίτος]

Πέρα από τα όρη της ελευθερίας Το μονοπάτι της αγάπης Οδηγεί Την αιώνια ανατολή Όταν οι ποιητές Ταξιδεύουν στο φεγγάρι Επιστρέφουν στην γη Με αργυροσέληνες μνείες Όρισε φοιβόληπτε ποιητή Το πλοίο του νόστου περιθέει Τις αυριανές αυλές της γης Είναι αύριο η γη μου Έχει μέλλον ο πλανήτης Ο κόσμος πώς να συνεχίσει Ελπιδοφόρος υπάρχει συνθήκη Το ακριβότερο σέλας Από τη μελωδία της καρδιάς τους Προτιμούν οι άνθρωποι Να κρύβονται βαθιά τους Μα είναι εδώ το μυστήριο του σύμπαντος Για την επίτευξη του μυστικού οράματος Και η γη θολοσκεπής Στους γαλανούς της κήπους Αόρατη για τους πολλούς Ανθεί Την κάθε σκέψη, που Από παιδιά της έχει γεννηθεί ο δρόμος και ο καιρός Θα πλεύσουμε μαζί σου Οι από εμάς, που Ο δρόμος μας για τόσο Πηγαίνει μαζί με το δικό σου Αναχωρούμε ευθύς Αφού την απόφαση πήραμε Ο τροχός του χρόνου εκύλησε Ποταμός ο χρόνος Γρηγορόφτερος Από επάνω μας περνά Καταρράκτες οι νύχτες μας Οι ημέρες μας λίμνες Και, αν να μας πάει κάπου Στο πέρασμά του Ποιες πολιτείες συναντά Η στιγμή είναι πάντα Όταν έχεις το νου σου Να κρατάς στο κέντρο την καρδιά Παντού απλώνεται το τώρα Καθώς στο έργο της ψυχής σου Με το πνεύμα εργάζεσαι συνειδητά Ο καιρός δε χάνεται Δεν έχει να πάει πουθενά Όταν αν τον χρειαστείς Εντός σου θα τον βρεις να τριγυρνά Ούτε γνώση διαφεύγει καμιά Σαν αρχίζεις να παρατηρείς Με τον ανώτερο εαυτό σου Που είναι μέσα σου και είναι ψηλά Τους κύκλους που διαγράφει Της εξέλιξης ο έλικας Εντός μου κατοικεί Η αγωνία διαρκώς Είναι του αγώνα η επιθυμία Αφού η μάχη συμβαίνει πάντοτε εδώ Όσο και αν ο στόχος μοιάζει μακρινός Φαντάσου τα μάτια Σπόρου τυφλού μέσα στο έδαφος Καθώς διαρρηγνύεται Να εξαπλωθεί στη γη του Ενώ κοιτάζει τον ανθό Πώς αν φανερωθώ Εμπρός στο αναπόφευκτο Η ανθρώπινη πρόνοια Πόσο συχνά καταλήγει ατυχής Ούτε έχει κάποτε ειπωθεί Επιμηθέας ότι είναι ο ευτυχής Αρκεί Να φυλάγεις μες στα μάτια Τον αρχικό σου πόθο ανθηρό Και να είσαι ολόκληρος εκεί Σε κάθε τι καθώς το ζεις Δίχως να κρίνεις Τι είναι το όφελος Ποια η απώλεια Αφού η γνώση θέλει να σε φτάσει Τη διδαχή πριν δυνηθείς ο τόπος με τις εποχές Μα, τι είναι που το γαλανό Παραλλάσσει χρώμα εμπρός μας Είναι που μόλις βγαίνουμε Απ’ τον ψυχρό αιθέρα Να εισέλθουμε στης γης Το δροσερό αέρα Διανύοντας τη μεθόρια οδό Θα μεταλλαχθούμε τα κορμιά μας Να υποδεχθούν το τρυφερότερο Και, με όλη την επίγνωση Ακολουθώντας Των ανέμων τις τροχιές Ας εξετάσουμε Του τόπου αυτού τις εποχές Το έδαφος κάτω από χιόνια λευκά Στις παγετοπνοές χειμέριου βοριά Μέσα στο χώμα κρατά την σπορά Μα κάθε σπόρος χώρια ξαγρυπνά Και, ενώ έξω δεν κινείται κάτι Σε κάθε φωλιά που είναι ζεστή Είτε οδύνη είτε ηδονή Ό,τι είναι έχει γεννηθεί Οι άνθρωποι μοιάζουν να στενοχωρούνται Καθώς μετρούν Οι οπλές του χρόνου Την αναμονή Τάχα μην ξέροντας Το καίριο της υλοποίησης Ο ανατολικός εαρινός Ξεσηκώνει τους βλαστούς Επάνω από το έδαφος Ξετυλίγει μες στο φως Φύλλα, μπουμπούκια, άνθη Και το λευκό που έχει συλλεγεί Γίνεται τώρα όλα τα χρώματα Ρυθμός εξαίσιας μουσικής Κάθε εκδήλωση ζωής Ηλιοφώτιστα λιβάδια περπατά Οδηγώντας Κατά τους ποταμούς τα βήματα Καθώς το νερό να κυλά Από τις πηγές έως τη θάλασσα Του κόσμου αυτού η άνοιξη Μεγαλώνει και ακμάζει Ό,τι που έχει γεννηθεί στην πλάση Οι ώριμοι καρποί συναντούν Φύσημα νοτιά καλοκαιριάτικου Εδώ καθένας μπορεί ν’ αποκομίσει Ό,τι έχει σπείρει Αφού το θερίσει Στα θερμά μεσημέρια Όπου στέκονται ακίνητα Ο θεριστής ζυγίζει και μετρά Το αποτέλεσμά του της σοδειάς Κάτω από ήλιο εκτυφλωτικό Είτε θλίψη είτε χαρμονή Ό,τι είναι Έχει γίνει μεγαλύτερο Ο άνθρωπος δείχνει να φοβάται Καθώς επιτρέπει στο έργο του Χώρο πιο πολύ διαρκώς Παραγνωρίζοντας πώς Ό,τι κάνει δεν είναι αυτός Του φθινοπώρου δυτικός Φροντίζει για την παρακμή Φύλλα στο χώμα ρίχνει νεκρά Φέρνει βροχή τα σύννεφα βαριά Πάλι να γίνουν όλα γόνιμα Ο σπορέας μοναχικός Βαδίζει τη γη του Βήμα το βήμα Τον καινούργιο σπόρο, που Του έδωσε ο καρπός Ίδιον σαν, που Είχε φυτέψει πέρυσι ακριβώς Διασπείρεται πάλι στο έδαφος Στην μοναξιά της Η ανθρωπότητα Από την αρχή Εργάζεται τα πάθη της Ανιχνεύοντας Την ύλη της αγάπης Από την καρδιά των ουρανών Από την ψυχή του σύμπαντος Ανεμοφέροντας αστρόσκονη Πνέει τη γη αύρα δροσόπηγη Ο γεωργός απλώνεται τα χέρια Πιστός στο φως των αστεριών Γίνεται το είναι του αγωγός Η επιθυμία του διατρέφει τον αγρό Είτε μόχθο είτε ευφροσύνη Ο σπόρος τον οποίο ασκείται Ως το άνθος του και ως τον καρπό Σχηματίζεται Το πιο ακριβό του όνειρο Ενώ ο νέος σπόρος, που Γεννιέται απ’ αυτόν Προμηνύει μια καινή Στη μορφή προοπτική Άλλοι τρομάζουν Άλλοι ενθουσιάζονται Εμπρός σ’ ετούτη την επιλογή Να ενδώσουν Στα ομορφότερα οράματα Για τον κόσμο στον οποίο ζουν Για τους κόσμους όπου ονειρεύονται Κατά την πέμπτη εποχή Κάποιοι την ονόμασαν αργυροσέληνη Ελευθερώνεται Η κίνηση την ύλη η γύρη και ο έρωτας Με την ύλη πώς ταιριάζεις Το ιδεώδες της αγάπης Την ύπαρξή της έχεις ονομάσει Να την φορέσεις σώμα υλικό Μόλις αλλάξεις τη ματιά σου Αναγνωρίζεις το σχηματισμό Ξεχρεώνοντας την ενοχή Ο αγέρας μαχητής Διώχνει τα σύννεφα Από τους ουρανούς του νου Απογειώνεται ο στοχασμός Ηλιοτροπία χάριτος Χαμηλά πετώντας Ο κορυδαλλός Καταδέχεται την απορία Στοργικά διδάσκοντας, πώς Γίνεται ύμνος η παραφωνία Μέλισσα την ελπίδα πραγματοποιεί Διανοίγοντας την επικοινωνία Κόκκο τον κόκκο Η γύρη και ο έρωτας Ανθό ανθό η γονιμότητα Ανανεώνεται την ηθική Νέα πνοή στην πλάση φέροντας Έχει σκοπό να ζήσει Ευθαλής η γη Το όρος βλέπει την πραγματικότητα Ενόσω αφουγκράζεται τη φαντασία Από τις κορυφές του στέλνει την ιδέα Στους τάπητες τριγύρω του Που στρώνει η πεδιάδα Με αφοσίωση στη μόνη έννοια Πώς οι αισθήσεις εκλεπτύνονται Βράχο το βράχο αναρριχώμενες Την πράξη ο καρπός εξασφαλίζει Μεθύεται τον πόθο του ανθού Και, αφού ο χρόνος του γεμίσει Ως έχει όλη η ομορφιά του Αποκαλυφθεί Ως έχει ταξιδέψει το άρωμά του Μέσα σε αύρα πρωινή Αφομοιώνει τους χυμούς Την ειρήνη ποταμός υπηρετεί Κελαρύζοντας την ευφορία Επάνω στο γυμνό κορμί της γης Ξεδιψώντας αρετή Από τη γνώση της πηγής Διαφυλάττει η λίμνη τη γαλήνη Με θάρρος συγχωρώντας την πληγή Αφυπνίζει εύθρυπτη τη μνήμη Και δίνει συνετά τον λόγο Να απαντήσει Ευλογημένη η σιωπή Συμπορεύεται την ώρα του Το έδαφος Πλέκοντας τις σχέσεις του Αρμονικά Το χώμα αυξάνεται τη ρίζα Μες στην αφθονία Ορθώνεται ο βράχος Αντικρύ στο κύμα Εκτείνεται η άμμος Πλάι στην ακροθαλασσιά Στους ακοίμητους βυθούς Ωκεανοί Έχουν εννοήσει τη σοφία Από την επιφάνεια ύδατα Επαίρονται στα σύννεφα Επιστρέφοντας μέσα στη βροχή Διδάσκεται την ίριδα η ζωή Το δειλινό συγκρατεί την ευτυχία Στοχάζεται η αλήθεια την εσπέρα Με ευγνωμοσύνη Για την ευεργεσία της ημέρας Πως προώθησε την κίνηση της σπείρας Καταλύοντας Μέσα σε αγάπη χρυσόροδη Λίγον ακόμα φόβο τεφρώδη Από την άγνοια και την αδικία Η ανατολή ελευθερώνει Τον ορίζοντα, που Ολόκληρη τη νύχτα Έσμιγε αγκαλιά σφιχτή Ουρανό πατέρα Μάνα γη Των ονείρων ευδοκία Κατοικείται στην ενθύμηση Της πρώτης εντροπίας η συγκομιδή της εμπειρίας Μέσα σε τούτη την ωραία κτίση Ο άνθρωπος ακόμα παίζει Οράματα προσωρινά Σε αυτό το στάδιο συμβαίνει Από την πρόσφατή του αιτία Καθένας ξεκινά Μα, αν σου μοιάζει αταξία Μη λησμονείς το αποτέλεσμα Τη συγκομιδή της εμπειρίας Άπειρες γενιές Σμήνη της ύπαρξης Αδιάκοπα είναι καθ’ οδόν Μεταναστεύουν διαρκώς Από πλανήτη σε πλανήτη Από ένα σε άλλο ον Ταξίδι το ταξίδι ελπίζοντας Η πατρίδα βρίσκεται εδώ Το ξετύλιγμα όμως Σπρώχνει Επάνω και εμπρός Ο άνθρωπος βαστάζει Πάμπολλων κόσμων τις αποσκευές Το δικό του μέρος είναι Να εργαστεί τις αποφάσεις Μη αγνοώντας τις ευθύνες Αλλά πώς αποφασίζει Αφού καθόλου δεν το ξέρει Το πρωινό τι θα του φέρει Εκείνο ακριβώς που θέλει Κοίταζε προσεκτικότερα Έχει μεστώσει η ανθρωπότητα Σε ό,τι έχει επιλέξει Αυτή που ήθελε έχει γίνει Και ενέχει πείρα να διακρίνει Τη συνέπεια της κίνησης Γνωρίζει πώς Η σκέψη οδηγεί Τι έπεται ο λόγος Ποια πράξη ακολουθεί Μένει Την έκβαση ν’ αποδεχθεί Είτε μακάρια Είτε αλγεινή Κάθε ρόλο ερμηνεύει Κάποιο πρόσωπο φορά Είτε ευδαιμονία είτε αθλιότητα Ως να δοθεί ολόψυχα Ως μοναδικά να αγαπήσει Εξιλεώνοντας τη δυσπιστία Από κάθε επίφαση άφοβα Την αλήθεια ως γυμνώνει Εαυτόν απολυτρώνει Από το γνώρισμα και την ιδιότητα Στους ανθρώπους αύριο Αυτό έχει συμβεί, που Τα κορμιά τους θάλπουν Και είναι τόσο διαυγείς Εκπαιδεύονται τον τρόπο Πώς πηγαίνουν τελικά στο σπίτι Διαπερνώντας όλες τις πατρίδες Που χρήζει η μορφή να πορευτεί Ο γυιος του γεωργού Φίλος των αγγέλων από τ’ άστρα Μετέγραψε Για το γαλανοπράσινο πετράδι, που Στο λαιμό αυτού του ήλιου λάμπει Ψαλμούς που υμνούν οι ουρανοί Ταξιδεύει το πνεύμα μέσα από την ύλη Περιέχοντας την εμπειρία Στην επιστροφή Και οι πόλεις μας Η φύση Η δημιουργία Την οποία κατοικήσαμε Ό,τι έχουμε δημιουργήσει Όλα είναι ζώντα Πνέει αδιαίρετη Η κοσμική ψυχή Σε ό,τι αναγνωρίζεις ως Κάποια άλλα όντα και Μέσα στον αέρα, το νερό, τη γη Σε κάθε σχέση και συνθήκη Εντός του σύμπαντος ή του πλανήτη Όποια κατασκευή Ίσως και στα έργα Των θνητών χεριών μας Τα μικρά κατασκευάσματα Τις καλλιτεχνίες μας Σε όλες και σε κάθε μια Εμπνευσμένη πράξη, που Ξυπνά την αφορμή Να ακυρωθεί η συστολή Ελεύθερη να ρέει Η ουσία της αγάπης η νοσταλγία και ο θαυμασμός Στους καιρούς μου Ποιος φαντάζεται Ό,τι υπάρχει Πώς δε χάνεται Καλώς εδέχτηκες τη νοσταλγία Ποιητή Σκαρφάλωσε Επάνω στα φτερά της Γύρνα πίσω στον καιρό σου Όπου ενώνονται σε ένα Ο άντρας μαζί με τη γυναίκα Και οδηγεί μικρό παιδί Φωτεινό σαν μεσημέρι Με την αγάπη στη ματιά του Σπείροντας γύρω τη χαρά του Και σ’ εμάς θα λείψεις Αλλά μην ανησυχείς Δεν υπάρχει κάτι Να το στερηθείς Στο θαυμασμό που έχεις φτάσει Για το σχέδιο και για την πλάση Η σύνδεσή του με το όλον δε θα πάψει Στους χρόνους που σου μέλλουν Οι γήινοι αδρανείς δε μένουν Και του παντός η νόηση Γνωρίζοντας Το χρώμα της φωνής σου Είναι στην διάθεση Της βούλησής σου Γίνου τώρα συμπαγής Βγαίνοντας από την υπόσταση Χρειάζεται να είσαι πυκνός Πατώντας τα πόδια σου στο έδαφος Είναι πράγματι σκληρή και τραχιά Η χωμάτινη ένδυση Αλλά το κατέχεις πια Ουδείς θνητός μέσα στο παν Μην αμελείς να διατηρείς Τα ρόδα της αγάπης σου Ανθισμένα Στην ευωδιά τους Να καλείς καθέναν Δεχόμενος πρόθυμα Όλη την αγάπη Ως αυγινή δροσιά κρυστάλλινη Πήγαινε λοιπόν Στα μολύβια, τα χαρτιά σου Περιέγραψε Την περιπέτειά σου Πώς έθραυσες τα σύνορά σου Βαδίζοντας τις λεωφόρους, που Φωτίζονται το βλέμμα των θεών Και όπου κάθε μέρα είναι Η ημέρα, που Το θαύμα συντελείται Ο κήπος των Εσπερίδων Πάντοτε είναι ανοιχτός Αρκεί Να ελευθερώσεις την ευχή σου Για να ανταμώσουμε εδώ Η Σελήνη ορίζει Αυτό το χορό Αλλά υπόσχομαι να μάθεις Ποια άρπα Ποιος αυλός Διανύει την απόσταση Από το αργυρό Έως το χρυσό Ώστε να βλέπεις Μες στο λαμπρογόνο φως